Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ANΘΡΩΠΩΝ
Savior of All
Αποκατάσταση
Τα κείμενα της Καινή Διαθήκης, και
κυρίως οι επιστολές του
Απόστολου Παύλου είναι γεμάτες από αναφορές στην μεγάλη ιδέα ότι ο Θεός
τελικά θα σώσει όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.
Η ιδέα
αυτή ονομάζεται ιστορικά ως η Αποκατάσταση (Παγκόσμια Σωτηρία)
και αποτέλεσε το στοιχείο που διαχώρισε τη θεολογία των ικανότερων Ελλήνων
πατέρων της εκκλησίας από τη στείρα θεολογία της Δύσης. Μεταξύ των πάρα
πολλών Ελλήνόφωνων πατέρων που ασπάσθηκαν την ιδέα της Αποκατάστασης
ξεχωρίζουν ονόματα όπως ο Πανταίος, ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας, ο Ωριγένης, ο
Γρηγόριος ο θαυματουργός, ο Ευσέβιος, ο Δίδυμος ο τυφλός, ο Μέγας Αθανάσιος,
ο Γρηγόριος Νύσσης, η αδελφή του η Μακρίνα, ο Θεόδωρος της Μοψουέστης, ο
Μάξιμος ο Ομολογητής κλπ. Το Χριστιανικό ευαγγέλιο των Ελλήνων πατέρων της
αρχαίας εκκλησίας ήταν πράγματι ευ-αγγέλιο, δηλαδή καλά νέα για όλους
τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.
Ακολουθούν τα κυριότερα εδάφια (με σύντομα σχόλια) απο την Αγία Γραφή που αποτελούν την βάση της ουράνιας αυτής διδασκαλίας.
ο Θεός
είναι «Πατέρας όλων»
«ένας
Θεός και Πατέρας όλων, αυτός που είναι επάνω απ' όλους, και διαμέσου
όλων, και μέσα σε όλους εσάς»
( Επιστολή Απ.
Παύλου Προς Εφεσίους, κεφ. 4, εδαφιο 6 )
Σίγουρα
κανένας θεολόγος δε διαφωνεί ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, ο Κριτής, ο
Κύριος και γενικά ο Ιδιοκτήτης όλων των ανθρώπων. Εκεί που πολλοί έχουν
πρόβλημα είναι στην αποκάλυψη ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας όλων των ανθρώπων
επειδή κάτι τέτοιο προυποθέτει την τελική σωτηρία όλων των ανθρώπων.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της
Αποκατάστασης, το ότι ο
Θεός είναι Πατέρας όλων των ανθρώπων ισοδυναμεί με το ότι ο θεός είναι ο
Σωτήρας όλων των ανθρώπων. Όπως δίδαξαν πολλοί 'Ελληνες Πατέρες, η Πατρική
σχέση του Θεού προς όλους τους ανθρώπους αποτελεί εγγύηση ότι όλες οι
ενέργειές Του, ακόμα και οι τιμωρίες Του, έχουν αγαθό χαρακτήρα.
Σε τί ελπίζει ο Θεός;
Και ο Θεός τής ελπίδας είθε να
σας γεμίσει με κάθε χαρά και ειρήνη...
«η
μεγάλη προσδοκία τής κτίσης προσμένει τη φανέρωση των παιδιών τού Θεού.
Δεδομένου ότι, η φύση ( αρχ. κτίση ) υποτάχθηκε στη ματαιότητα, όχι
θεληματικά, αλλ' εξαιτίας εκείνου που την υπέταξε,
με την ελπίδα ότι, και
η ίδια η κτίση θα ελευθερωθεί από τη δουλεία τής φθοράς, και θα μεταβεί στην
ελευθερία τής δόξας των παιδιών τού Θεού.
Επειδή, ξέρουμε καλά ότι ολόκληρη η κτίση συστενάζει, και συμπάσχει με
ωδίνες, μέχρι και τώρα. Και όχι μονάχα αυτή, αλλά κι εμείς οι ίδιοι που
έχουμε την απαρχή τού Πνεύματος, κι εμείς οι ίδιοι στενάζουμε μέσα μας,
περιμένοντας την υιοθεσία, την απολύτρωση του σώματός μας. Επειδή, σωθήκαμε
με την ελπίδα. Ελπίδα, όμως, που τη βλέπει κανείς, δεν είναι ελπίδα
επειδή, εκείνο που κανείς βλέπει, γιατί και το ελπίζει; Αν, όμως,
ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή»
(ΡΩΜ 8: 19-25)
Σύμφωνα με τον Απόστολο των εθνών, το μεγάλο μυστικό του σύμπαντος είναι η ελπίδα που έχει ο ίδιος ο Θεός ότι τελικά θα καταφέρει να απελευθερώσει την κτίση Του από την δουλεία της φθοράς. Σε ένα άλλο σημείο των επιστολών του διαβάζουμε «συνέκλεισεν γαρ ο θεος τους πάντας εις απείθειαν ινα τους πάντας ελεήση». (RΩM 11. 32).
Το νόημα είναι ξεκάθαρο.
Ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων
“Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος.
Επειδή δια τούτο και εκοπιάζομεν και ονειδιζόμεθα, διότι ελπίζομεν εις τον
ζώντα Θεόν, όστις είναι ο Σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα των
πιστών.
Παράγγελλε ταύτα και δίδασκε” ( Α ΤΙΜΟΘ 4: 9-11 )
Ο Απόστολος δίδασκε ότι ο Θεός είναι «ο Σωτήρ πάντων ανθρώπων». Στο εδάφιο αυτό προσθέτει βέβαια ότι ο Θεός είναι Σωτήρας μάλιστα των πιστών αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι είναι επίσης ο Σωτήρας πάντων των ανθρώπων. Η μία ομάδα «σωσμένων» δεν αποκλείει την άλλη.
Πολλοί
συντηρητικοί θεολόγοι (ιδιαίτερα οι μή ελληνόφωνοι θεολόγοι της Δύσης) είναι
ένοχοι διαστρέβλωσης των λέξεων που χρησιμοποίησε ο Απ. Παύλος. Ερμηνεύουν
εντελώς αυθαίρετα και λανθασμένα τη λέξη «μάλιστα» ως «αποκλειστικά»
παραβιάζοντας τους κανόνες της ελληνικής γλώσσας.
Το
ότι η λέξη μάλιστα σημαίνει «ιδιαίτερα» και όχι «αποκλειστικά»
φαίνεται ξεκάθαρα και σε μία άλλη επιστολή του Απ. Παύλου όπου
χρησιμοποιώντας ακριβώς την ίδια σύνταξη προτρέπει τους Χριστιανούς να
αγαπάνε έμπρακτα όλους τους ανθρώπους και «ιδιαίτερα» τους πιστούς.
«αρα
ουν ως καιρον εχομεν, εργαζώμεθα το αγαθον προς πάντας, μάλιστα δε
προς τους οικείους της πίστεως» ( ΓΑΛ 6: 10 )
Όσοι αρνούνται ότι ο Θεός είναι ο Σωτήρας πάντων των ανθρώπων θα
πρέπει και να αρνηθούν ότι οι Χριστιανοί θα πρέπει να αγαπάνε έμπρακτα όσους
δεν ανήκουν στην πίστη τους. Η θλιβερή ιστορία της Χριστιανικής εκκλησίας
ιδιαίτερα κατά τον Μεσαίωνα δυστυχώς αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Πως
είναι δυνατόν να αγαπάει ο Χριστιανός τους άπιστους όταν πιστεύει ότι ο Θεός
δεν είναι ο Σωτήρας τους και δεν τους αγαπάει;
Ο Χριστός θα ελκύσει τους πάντες
“Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου
τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω.
και εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν.
(
Τούτο δε έλεγε, δεικνύων με ποίον θάνατον έμελλε να αποθάνη.)”
(
ΙΩΑΝ
12: 31-33 )
« Ω,
εσύ πoυ
ακoύς
πρoσευχή,
σε σένα θα έρχεται κάθε σάρκα…Θεέ τής σωτηρίας μας, η ελπίδα όλων των
περάτων τής γης» ( ΨΑΛΜ 65: 2-5 )
“Ο
Πατήρ αγαπά τον Υιόν, και πάντα έδωκεν εις την χείρα αυτού.” (
ΙΩΑΝΝ 3:
35 )
“Παν
ότι μοι δίδει ο Πατήρ, προς εμέ θέλει ελθεί
και τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω
διότι κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το
θέλημα του πέμψαντός με.
Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ότι μοι έδωκε,
να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη
ημέρα.
Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν
και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν
τη εσχάτη ημέρα.” ( ΙΩΑΝΝ 6:
37-40 )
Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εαν δεν ελκύση αυτόν ο πατήρ ο πέμψας με
και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.
Είναι γεγραμμένον εν τοις προφήταις, ‘Και πάντες θέλουσιν είσθαι
διδακτοί του Θεού’. Πας λοιπόν όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη,
έρχεται προς εμέ» ( ΙΩΑΝ 6: 44,45 )
Όλα τα παραπάνω εδάφια εναρμονίζονται μονάχα μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας ότι στο τέλος οι πάντες θα σωθούν. Διαφορετικά οι αντιφάσεις είναι αγεφύρωτες.
Η σωτηρία όλων είναι το μυστήριο του θελήματος Αυτού
«γνωστοποιώντας σε μας το μυστήριο του θελήματός του, σύμφωνα με την ευδοκία
του, που από πριν έθεσε μέσα στον εαυτό του, σε οικονομία τού πληρώματος των
καιρών, να ανακεφαλαιώσει τα πάντα στον Χριστό, κι αυτά που
είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη σ' αυτόν, στον
οποίο και πήραμε κληρονομιά, καθώς προοριστήκαμε σύμφωνα με την πρόθεση
εκείνου, που ενεργεί τα πάντα, σύμφωνα με τη βουλή του θελήματός του για
να είμαστε σε έπαινο της δόξας του, εμείς που προελπίσαμε στον Χριστό
στον οποίο κι εσείς ελπίσατε, όταν ακούσατε τον λόγο τής αλήθειας, το
ευαγγέλιο της σωτηρίας σας στον οποίο και, αφού πιστέψατε, σφραγιστήκατε με
το 'Αγιο Πνεύμα τής υπόσχεσης που είναι ο αρραβώνας τής κληρονομιάς μας,
μέχρι την απολύτρωση του λαού του που αποκτήθηκε, σε έπαινο της δόξας του»
( ΕΦΕΣΙΟΥΣ 1: 9-14 μεταφρ Σπ. Φίλου
Copyright (c) 1999, APOPSI LTD
)
Η ανακεφαλαίωση των πάντων
(εν Χριστώ) συμπεριλαμβάνει φυσικά και τον κάθε άνθρωπο χωρίς καμμία
εξαίρεση. Διαφορετικά οι λέξεις χάνουν το νοημά τους.
Ο Θεός
θέλει να σωθούν πάντες οι άνθρωποι
«Διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού
όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της
αληθείας.
Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός
Ιησούς,
όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων, μαρτυρίαν γενομένην εν
ωρισμένοις καιροίς»
Το λογικό επιχείρημα που βγαίνει μέσα από τα λόγια του Απ. Παύλου είναι αποστομοτικό: Ο Θεός ο οποίος "ενεργεί τα πάντα κατα την βουλή του θελήματός Του" θέλει (βούλεται) να σωθούνε όλοι οι άνθρωποι "και να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας".
Η
ξεκάθαρη διδασκαλία του Απ. Παύλου σχετικά με το θέλημα του Θεού δημιουργεί
ένα σωρό προβλήματα και λογικές ανακολουθίες σε όσους αρνούνται το ευαγγέλιο
της σωτηρίας «πάντων των ανθρώπων». Για παράδειγμα, εάν δεχθούμε ότι ο Θεός
όντως θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι ενώ παράλληλα γνωρίζει (ως
Παντογνώστης) ότι δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι (όπως διδάσκουν οι
περισσότεροι θεολόγοι) τότε πρέπει να δεχθούμε ότι ο Θεός «θέλει» κάτι που
γνωρίζει ότι δεν μπορεί να καταφέρει. Σύμφωνα λοιπόν με τους θεολόγους, το
υπέρτατο θέλημα του Θεού είναι σε αντίθεση με την υπέρτατη πραγματικότητα
(αλήθεια), κάτι που είναι όμως αδύνατο. Ως Παντογνώστης και Πάνσοφος, ο Θεός
αποκλείεται να θέλει/βούλεται κάτι που δεν μπορεί να καταφέρει να έχει καθώς
θα αποδεικνυόταν «άφρων» ξεκινώντας κάτι χωρίς να μπορεί να το τελειώσει:
«Επειδή,
ποιος από σας, θέλοντας να κτίσει έναν πύργο, δεν κάθεται
πρώτα και λογαριάζει τη δαπάνη, αν έχει τα αναγκαία για να τον
αποτελειώσει; Μήπως, αφού βάλει θεμέλιο, και δεν μπορεί να τον αποτελειώσει,
αρχίσουν όλοι αυτοί που τον βλέπουν να τον περιπαίζουν, λέγοντας ότι: Αυτός
ο άνθρωπος άρχισε να κτίζει, και δεν μπόρεσε να αποτελειώσει» ( ΛΟΥΚ
14: 28-30 )
Όταν ο Απ. Παύλος έγραφε ότι ο
Θεός θέλει και εργάζεται για την σωτηρία των πάντων, σίγουρα δεν πίστευε ότι
είναι «άφρων κτίστης». Ο Απόστολος γνώριζε πολύ καλά "τας γραφάς" που
δηλώνουν ρητώς ότι αυτό που ο Θεός βούλεται έχει την δύναμη να το καταφέρει
και αυτό που ξεκινάει έχει την σοφία να ολοκληρώσει:
“Eπειδή,
αυτός είναι με μια βoυλή
και πoιoς
μπoρεί
να τoν
απoτρέψει;
Kαι
ό,τι επιθυμεί η ψυχή τoυ,
τo
κάνει” (
IΩΒ
23: 13 )
«εγώ
είμαι o
Θεός, και δεν υπάρχει άλλoς
εγώ είμαι o
Θεός, και κανένας δεν είναι όμoιoς
με μένα o
oπoίoς
εξαρχής αναγγέλλω τo
τέλoς
( «να
σωθώσι πάντες οι άνθρωποι»! ),
και από πρωτύτερα αυτά πoυ
δεν συνέβησαν, λέγoντας:
H
βoυλή
μoυ
θα σταθεί, και θα εκτελέσω oλόκληρo
τo
θέλημά μoυ(
«να
σωθώσι πάντες οι άνθρωποι»! )…μίλησα
και θα κάνω, βoυλεύθηκα
να γίνει,και θα τo
εκτελέσω» (
ΗΣΑΙΑΣ 46: 10,11 )
«σύμφωνα
με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους
τής γης και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να
του λέει: Τι έκανες;» ( ΔΑΝΙΗΛ 4:35 )
-
ο Θεός θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» και «το μυστήριο του θεληματός Του» δεν είναι άλλο από το «να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ».
-
ο Θεός «ενεργεί τα πάντα, σύμφωνα με τη βουλή του θελήματός του»
-
ο Θεός «σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει»
-
ο Θεός «ό,τι επιθυμεί η ψυχή τoυ, τo κάνει»!
-
ο Θεός αναγγέλει «η βoυλή μoυ θα σταθεί, και θα εκτελέσω oλόκληρo τo θέλημά μoυ…μίλησα και θα κάνω, βoυλεύθηκα να γίνει,και θα τo εκτελέσω»
Μπορεί όμως ο Θεός να υποτάξει και να σώσει όλους τους ανθρώπους, ακόμα και
τους πιό αμαρτωλούς;
Φυσικά και μπορεί:
«Ακούσαντες δε οι μαθηταί αυτού, εξεπλήττοντο σφόδρα, λέγοντες, Τις
λοιπόν δύναται να σωθή;
Εμβλέψας δε ο Ιησούς είπε πρός αυτούς, Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον είναι,
παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά»
( MΑΤΘ
19:25,26 )
Κι αν μερικοί συνεχίσουν να
μην πιστεύουν;
“Επειδή αν τινες δεν επίστευσαν, τι εκ τούτου; μήπως η απιστία αυτών θέλει
καταργήσει την πίστιν του Θεού;
Μη
γένοιτο αλλ'
έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης»
( ΡΩΜ 3: 3, 4 )
Ο
Απόστολος δίδαξε ξεκάθαρα ότι η πίστη του Θεού στο σχεδιό Του για την
σωτηρία των πάντων δεν πρόκειται να καταργηθεί από την απιστία «τινών», το
αντίθετο μάλιστα. Διαφορετικά, όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Απόστολος, εμείς
οι άνθρωποι θα καταφέρουμε να βγάλουμε το Θεό ψεύτη (μη γένοιτο) ότι
υποσχέθηκε να σώσει τους πάντες αλλά δεν το έπραξε.
«Όστις
πιστεύει εις τον Υιόν του Θεού, έχει την μαρτυρίαν εν εαυτώ
όστις δεν
πιστεύει εις τον Θεόν, έκαμεν αυτόν ψεύστην,
διοτι δεν επίστευσεν εις την μαρτυρίαν, την οποίαν εμαρτύρησεν ο Θεός περί
του Υιού αυτού. Και αύτη είναι η μαρτυρία, οτι ζωήν αιώνιον έδωκεν εις
ημάς ο Θεός, και αύτη η ζωή είναι εν τω Υιώ αυτού» (
A
ΙΩΑΝΝ 5: 10,11 )
Σύμφωνα με όλα αυτά τα εδάφια, όσο
οι άνθρωποι αρνούνται να πιστέψουν την μαρτυρία ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν
εις ημάς ο Θεός βγάζουν το Θεό ψεύτη.
Κάθε στόμα θα ομολογήσει ...προς σωτηρίαν
“Ρίξτε
τo
βλέμμα σας σε μένα, και σωθείτε, όλα τα πέρατα της γης επειδή, εγώ είμαι
o
Θεός, και δεν υπάρχει άλλoς.
Oρκίστηκα
στoν
εαυτό μoυ
o
λόγoς
βγήκε από τo
στόμα μoυ
με δικαιoσύνη,
και δεν θα επιστρέψει, ότι: Κάθε γόνατo
θα λυγίσει σε μένα, κάθε γλώσσα θα oρκίζεται
( αρχ. ΟΜΝΥΕΙ )
σε μένα. Bέβαια,
θα πoυν
για μένα: Στoν
Kύριo
είναι η δικαιoσύνη
και η δύναμη σ' αυτόν θα πρoσέλθoυν,
και θα ντρoπιαστoύν
όλoι
εκείνoι
πoυ
oργίζoνται
εναντίoν
τoυ.
Στoν
Kύριo
θα δικαιωθεί και θα δoξαστεί
oλόκληρo
τo
σπέρμα τoύ
Iσραήλ.»
( ΗΣΑΙΑΣ 45:22-25 )
«Tον
Kύριο
τον Θεό σου θα φοβάσαι, κι αυτόν θα λατρεύεις, και στο όνομά του θα
ορκίζεσαι» ( ΔΕΥΤ 6. 13 )
«Και
δεν θα ορκίζεστε στο όνομά μου ψευδώς, και δεν θα βεβηλώνεις το όνομα
του Θεού σου. Εγώ είμαι ο Κύριος» ( ΛΕΥΙΤ 19. 12 )
«Kαι
o
βασιλιάς θα ευφρανθεί στoν
Θεό θα δoξαστεί
κάθε ένας πoυ
oρκίζεται
( αρχ. ΟΜΝΥΕΙ ) σ' αυτόν επειδή, τo
στόμα εκείνων πoυ
μιλούν ψέματα, θα κλειστεί» ( ΨΑΛΜ 63. 11 )
«Επειδή, όλοι εμείς θα παρασταθούμε στο βήμα τού Χριστού. Καθότι,
είναι γραμμένο: Ζω εγώ λέει ο Κύριος ότι σε μένα θα κάμψει κάθε γόνατο, και
κάθε γλώσσα θα δοξολογήσει (!!!) (αρχ. εξομολογήσεται ) τον Θεό.
'Αρα, λοιπόν, κάθε ένας από μας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του στον Θεό» (
ΡΩΜ 14. 10-12 )
«Eπειδή,
όπως κατεβαίνει η βρoχή
και τo
χιόνι από τoν
oυρανό,
και δεν γυρίζει εκεί, αλλά πoτίζει
τη γη, και την κάνει να εκφύει και να βλασταίνει, για να δώσει σπόρo
σ' αυτόν πoυ
σπέρνει, και ψωμί σ' αυτόν πoυ
τρώει, έτσι θα είναι και o
λόγoς
μoυ,
πoυ
βγαίνει από τo
στόμα μoυ
δεν θα γυρίσει σε μένα αδειανός, αλλά θα εκτελέσει τo
θέλημά μoυ,
και θα ευoδωθεί
σε ό,τι τoν
απoστέλλω.»
( ΗΣΑΙΑΣ 55:10-11 LXX
)
«'Ολα
τα έθνη, που έκανες, θάρθουν και θα προσκυνήσουν μπροστά σου,
Kύριε,
και θα δοξάσουν το όνομά σου» (ΨΑΛΜ 86: 9
LXX )
«Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Κύριε, και δοξάσει το όνομα σου; διότι είσαι μόνος
όσιος διότι
πάντα τα έθνη θέλουσιν ελθεί και προσκυνήσει ενώπιον σου
διότι αι κρίσεις σου εφανερώθησαν»
( ΑΠΟΚ 15: 4 )
“Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ
παν όνομα δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού
παν γόνυ
επουράνιων και επιγείων και καταχθονίων και
πάσα
γλώσσα
να ομολογήση
ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος,
εις δόξαν Θεού Πατρός» ( ΦΙΛΙΠ 2: 9-11 )
“ότι εαν ομολογήσης δια του στοματός σου τον Κύριον Ιησούν, και
πιστεύσης εν τη καρδία σου οτι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις
σωθή
διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα
γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν» ( ΡΩΜ 10: 9,10 )
“Διά τούτο σας γνωστοποιώ, ότι ουδείς λαλών διά Πνεύματος Θεού, λέγει
ανάθεμα τον Ιησούν
και ουδείς δύναται να ίπη Κύριον Ιησούν, είμή διά Πνεύματος Αγίου»
(
A
KORINΘ
12: 3 )
«Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός
ούστινας θέλει ζωοποιεί.
Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν
δια να τιμώσι πάντες τον Υιόν, καθώς τιμώσι τον Πατέρα.
Ο μη τιμών τον Υιόν, δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν»
(ΙΩΑΝ 5:21-23)
Όλα τα παραπάνω εδάφια εναρμονίζονται τέλεια μέσα στα πλαίσια της Παγκόσμιας Σωτηρίας. Διαφορετικά, αλληλοκαταργούνται.
Όλοι θα ζωοποιηθούν
“Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις
των νεκρών.
Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες
θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ
έκαστος
όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν
ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη
παρουσία αυτού
ύστερον
θέλει είσθαι το τέλος,
όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα
όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. Διότι πρέπει
να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού
έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.
Διότι "πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού"
όταν δε είπη ότι πάντα είναι υποτεταγμένα, φανερόν ότι εξαιρείται ο υποτάξας
εις αυτόν τα πάντα. Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο
Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο
Θεός τα πάντα εν πάσι»
( Α ΚΟΡ 15: 21-28 )
Το παραπάνω απόσπασμα από την πρώτη επιστολή του Απ. Παύλου «προς τους Κορινθίους» αποτελεί την πλέον ξεκάθαρη αναφορά στην Παγκόσμια Σωτηρία. Για να είναι στο τέλος των αιώνων (σύμφωνα με τον Απ. Παύλο, όλοι οι αιώνες έχουν αρχή και τέλος) ο Θεός "τα πάντα εν πάσι", θα πρέπει να έχουν οι πάντες ζωοποιηθεί, ακόμα και οι λεγόμενοι "εχθροί" του Θεού. Ξεκάθαρο το μήνυμα και μόνο με διαστρέβλωση των εννοιών μπορεί να βγεί διαφορετικό συμπέρασμα.
Σύμφωνα με τη θεολογία του Απ. Παύλου,
ο
μόνος τρόπος για να καταργηθεί ο μεγάλύτερος εχθρός, οθάνατος, είναι να
καταργηθεί πρώτα η αμαρτία: “το
δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία” (
Α ΚΟΡΙΝΘ 15: 56 ) και
το σαρκικό φρόνημα «επειδή
το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος» ( ΡΩΜ 8: 6
)
Ο Απ. Παύλος δίδαξε ότι ο
Βασιλεύς των αιώνων θα καταστρέψει το σαρκικό φρόνημα κάθε ανθρώπου μέσα στη
«πύρινη λίμνη» ( ΑΠΟΚ 20: 15 ) και θα καταβροχθήσει το θάνατο με τη νέα ζωή
της Ανάστασης: “διότι
πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή
αθανασίαν.
Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή
αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος
"Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη» ( Α ΚΟΡΙΝΘ 15: 53,54 ).
Έτσι λοιπόν ο έσχατος
Αδάμ ( Χριστός ) θα αντιστρέψει ολόκληρο το κακό που προέκυψε μέσω του
αρχέγονου «Αδάμ». Ολόκληρη η ανθρωπότητα «αποθνήσκει εν τω Αδάμ». Δεν
υπάρχει άνθρωπος που να μην γεννιέται «θνητός» και «φθαρτός» και με σαρκικό
φρόνημα. Η υπόσχεση του Θεού όμως είναι ξεκάθαρη:
“καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν
τω Χριστώ”
έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν”.
Όλοι
λοιπόν θα
ζωοποιηθούν «εν τω Χριστώ» εάν τα λόγια του Απ. Παύλου αληθεύουν. Δεν
υπάρχει καμμία εξαίρεση, ακόμα και οι χειρότεροι άνθρωποι που έζησαν ποτέ θα
ζωοποιηθούν αφού πρώτα κριθούν και απαλλαγούν από το σαρκικό φρόνημα. Η
ζωοποίηση των πάντων δεν θα γίνει ούτε αυτομάτως ούτε συγχρόνως. Ο κάθε
άνθρωπος θα ζωοποιηθεί, δηλαδή θα
«ενδυθή αφθαρσίαν και αθανασίαν» με τη σειρά του: “έκαστος
όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν”.
Πρώτος
από όλους ζωοποιήθηκε ο Χριστός. «Έπειτα
όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού»
Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε:
«μακάριος και άγιος οστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν
επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν,
αλλά θέλουσιν εισθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει
μετ' αυτού χίλια έτη» (
ΑΠΟΚ
20: 6 )
Υπάρχει και συνέχεια:
«ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον
Θεόν και Πατέρα
όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. Διότι πρέπει
να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού
έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος»
Πριν έρθει το τέλος, δηλαδή η ολοκλήρωση, της βασιλείας του Χριστού θα
πρέπει κάθε εχθρός του Θεού να καταργηθεί. Ο Χριστός θα «βαπτίσει» τους
πάντες «με Άγιο Πνεύμα και με πυρ» με σκοπό την καταστροφή του σαρκικού
φρονήματος προκειμένου να απελευθερωθούν όλοι οι άνθρωποι από τον θάνατο και
να απολαύσουν την πνευματική ζωή του Θεού. Ποιός είναι ο εχθρός του Θεού και
των ανθρώπων; Όπως έγραφε ξανά και ξανά ο Απ. Παύλος, είναι το φρόνημα της
σαρκός! «διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν
επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ' ουδέ δύναται» ( ΡΩΜ 8: 7
).
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός "καταστρέφει" ή "καταργεί" τους εχθρούς Του σώζοντάς τους.
“Καθώς λοιπόν δι' ενος αμαρτήματος ήλθε κατάκρισις εις πάντας
ανθρώπους, ούτω και δια μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους
δικαίωσις εις ζωήν.
Διότι καθώς δια της παρακοής του ενός ανθρώπου οι πολλοί κατεστάθησαν
αμαρτωλοί, ούτω και δια της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι
κατασταθή δίκαιοι» ( ΡΩΜ 5: 18, 19 )
Προβλέποντας προφανώς τις παρερμηνείες ορισμένων θεολόγων, ο Απ. Παύλος
διευκρίνισε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι «τα πάντα» που θα σωθούν
είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή «τα πάντα» χωρίς καμμία εξαίρεση πλην του Θεού
Πατέρα: «διότι "πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού"
όταν δε είπη ότι πάντα είναι υποτεταγμένα, φανερόν ότι εξαιρείται ο υποτάξας
εις αυτόν τα πάντα».
«Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει
υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα
πάντα εν πάσι»
Όταν ο Θεός θα είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΠΑΣΙ δεν θα υπάρχει ούτε ίχνος κακού.
Δεν θα υπάρχει η παραμικρή σκοτεινή γωνία στο Σύμπαν όταν ο Θεός θα γίνει τα
πάντα εν πάσι: «ο Θεός είναι φως,
και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία»
( Α' ΙΩΑΝΝ 1: 5 )
Με γνώμωνα τα όσα έγραψε ο Απ. Παύλος, ξεσκεπάζεται ως βλάσφημη η παραδοσιακή διδασκαλία ότι μετά την ολοκλήρωση της Βασιλείας του Χριστού θα συνεχίσουν να υπάρχουν κολασμένοι αμαρτωλοί σε κάποια σκοτεινή γωνία του Σύμπαντος ενώ ο Θεός θα είναι τα πάντα εν πάσι.
Αυτό που ισχυρίζονται οι συντηρητικοί θεολόγοι, ότι δηλαδή ο Θεός θα διατηρήσει/φυλακίσει αμετανόητους αμαρτωλούς, δαίμονες, το κακό, την αμαρτία κλπ σε κάποιο κελί της κόλασης για πάντα είναι εντελώς αντίθετο με την εικόνα που περιέγραψε ο Απόστολος των εθνών ότι ο Θεός θα είναι «τα πάντα εν πάσι», δηλαδή «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Είναι αδιανόητο ο Θεός να κατοικεί για πάντα σε «σκεύη οργής».
Σύμφωνα με το ευαγγέλιο της Παγκόσμιας
Σωτηρίας, κανένας δεν
θα μπορέσει να ξεφύγει ή να κρυφθεί από την εξαγνιστική παρουσία του Αγίου
Πνεύματος όταν ο Χριστός θα Κρίνει «ζωντανούς και νεκρούς»:
«που
πορευθω απο του πνευματος σου και απο του προσωπου σου που φυγω εαν
αναβω εις τον ουρανον συ ει εκει εαν καταβω εις τον αδην παρει εαν
αναλαβοιμι τας πτερυγας μου κατ′ ορθρον και κατασκηνωσω εις τα εσχατα της
θαλασσης και γαρ εκει η χειρ σου οδηγησει με και καθεξει με η δεξια σου και
ειπα αρα σκοτος καταπατησει με και νυξ φωτισμος εν τη τρυφη μου οτι
σκοτος ου σκοτισθησεται απο σου και νυξ ως ημερα φωτισθησεται ως το
σκοτος αυτης ουτως και το φως αυτης» ( ΨΑΛΜ: 139: 7-12
LXX
)
Όλοι οι άνθρωποι θα συμφιλιωθούν με το Θεό!
«ο
οποίος είναι εικόνα τού αόρατου Θεού, πρωτότοκος κάθε κτίσης επειδή,
διαμέσου αυτού κτίστηκαν τα πάντα, αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι
αυτά που είναι επάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε
κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες, τα πάντα κτίστηκαν διαμέσου αυτού
και γι' αυτόν κι αυτός είναι πριν από όλα, και όλα συντηρούνται διαμέσου
αυτού κι αυτός είναι η κεφαλή τού σώματος, της εκκλησίας ο οποίος είναι
αρχή, πρωτότοκος από τους νεκρούς, για να γίνει αυτός πρωτεύων σε
όλα.
Επειδή, ο Πατέρας ευδόκησε μέσα σ' αυτόν να κατοικήσει ολόκληρο το πλήρωμα,
και διαμέσου αυτού, να συμφιλιώσει τα πάντα με τον εαυτό του, αφού
ειρηνοποίησε διαμέσου τού αίματος του σταυρού του, διαμέσου αυτού, είτε
αυτά που είναι επάνω στη γη είτε αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς. Κι
εσάς, που ήσασταν κάποτε απαλλοτριωμένοι, και εχθροί στη διάνοια με τα
πονηρά έργα τώρα, όμως, σας συμφιλίωσε προς τον εαυτό του, διαμέσου τού
σώματος της σάρκας του, διαμέσου τού θανάτου, για να σας παραστήσει
μπροστά του αγίους και χωρίς ψεγάδι και χωρίς κατηγορία αν επιμένετε
στην πίστη, θεμελιωμένοι και στερεοί, και χωρίς να μετακινείστε από την
ελπίδα τού ευαγγελίου, που ακούσατε, αυτό που κηρύχθηκε σε ολόκληρη την
κτίση, που είναι κάτω από τον ουρανό για το οποίο εγώ, ο Παύλος, έγινα
υπηρέτης» ( ΚΟΛ 1: 15-22 μεταφραση Σπ. Φίλου )
«Όθεν εαν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα
τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα.
Τα
δε πάντα είναι εκ του Θεού,
όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς
την διακονίαν της διαλλαγής
δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν,
μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών και ενεπιστεύθη εις ημάς τον
λόγον της διαλλαγής» ( Β ΚΟΡ )
«Εξάλειψα
τις παραβάσεις σου, σαν πυκνή oμίχλη,
και τις αμαρτίες σoυ,
σαν σύννεφo
γύρνα σε μένα
επειδή, εγώ σε λύτρωσα»
( ΗΣΑ 44. 22 )
Και πάλι η φράση «τα πάντα». Τα παραπάνω εδάφια δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. Διδάσκουν ξεκάθαρα ότι όλα ανεξαιρέτως τα δημιουργήματα του Θεού (συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων) θα συμφιλιωθούν μαζί Του. Τα ίδια «πάντα» που δημιουργήθηκαν «διαμέσου Χριστού» θα συμφιλιωθούν επίσης «διαμέσου Χριστού».
Παγκόσμια αποκατάσταση
«Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας,
δια να έλθωσι καιροί αναψυχής απο της παρουσίας του Κυρίου,
και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσας Ιησούν Χριστόν
τον οποίον πρέπει να δεχθή ο ουρανός μέχρι των καιρών της
αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ' αιώνος δια
στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών»
( ΠΡΑΞΕΙΣ 3. 19-21)
«μέχρι
τους καιρούς τής αποκατάστασης, για όλα όσα μίλησε ο Θεός από παλιά
με το στόμα όλων των αγίων προφητών του» ( μετάφραση Σπ. Φίλου )
Ο
Θεός όλων των αιώνων μίλησε «απ'
αιώνος» δηλαδή από παλιά, μέσω όλων των προφητών Του και τί είπε; Ποιά
αποκατάσταση υποσχέθηκε;
Ο Απόστολος Παύλος απάντησε αυτό το ερώτημα αφιερώνοντας
ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους (κεφ 11) στο
οποίο κεφάλαιο περιγράφει με ανελέητη λογική τον "πλούτο της σοφίας του
Θεού" σχετικά με την αποκατάσταση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Στο εδάφιο 32
διαβάζουμε:
32.
Επειδή, ο Θεός έκλεισε τους πάντες μέσα στην απείθεια, για να ελεήσει τους
πάντες.
33 Ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσης Θεού! (Πως να μην
ξεσπάσει σε δοξολογία ο Απ. Παύλος όταν καταπιάνεται με το θέμα της
παγκόσμιας σωτηρίας;) Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις του , και
ανεξιχνίαστοι οι δρόμοι του!
34 Επειδή, ποιος, γνώρισε τον νου τού Κυρίου; 'Η, ποιος έγινε
σύμβουλός του;.
35 Ποιος, πρώτος, έδωσε κάτι σ' αυτόν, για να του γίνει ανταπόδοση;
36
Επειδή, απ' αυτόν, και διαμέσου αυτού, και σ' αυτόν είναι τα πάντα
( τα ίδια πάντα
που δημιουργήθηκαν από το Θεό θα επιστρέψουν μία μέρα τελειωμένα και
αγιασμένα στον ίδιο Θεό! Πως είναι δυνατόν να έχουν παρερμηνευθεί αυτή η
φράση;) σ' αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν»
Ακόμα και στην "βάρβαρη" Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε,
«Eλεήμoνας
και oικτίρμoνας
είναι o
Kύριoς
μακρόθυμoς
και πoλυέλεoς.
Aγαθός
o
Kύριoς
προς όλoυς
και oι
oικτιρμoί
τoυ
επάνω σε όλα τα δημιoυργήματά
τoυ.
'Oλα
τα δημιoυργήματά
σoυ,
Kύριε,
θα σε αινoύν...
O
Kύριoς
υπoστηρίζει
όλoυς
εκείνoυς
πoυ
πέφτoυν,
και ανoρθώνει
όλoυς
τoυς
κυρτωμένoυς.
Tα
μάτια όλων απoβλέπoυν
σε σένα κι εσύ δίνεις σ' αυτούς την τρoφή
τoυς
στoν
καιρό της. Aνoίγεις
τo
χέρι σoυ,
και χoρταίνεις
την επιθυμία κάθε ζωντανoύ
όντoς.
Δίκαιoς
o
Kύριoς
σε όλoυς
τoυς
δρόμoυς
τoυ,
και αγαθός σε όλα τα έργα τoυ»
( ΨΑΛΜΟΙ 145. 8-17 )
Ο Θεός αγαπάει τους εχθρούς Του
«Και
αν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν, ποια χάρη οφείλεται σε σας; Επειδή,
και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν. Και αν α&9947;αθοποιείτε
εκείνους που σας αγαθοποιούν, ποια χάρη οφείλεται σε σας; Επειδή, και οι
αμαρτωλοί κάνουν το ίδιο. Και αν δανείζετε σ' εκείνους, από τους οποίους
ελπίζετε να πάρετε ξανά, ποια χάρη οφείλεται σε σας; Επειδή, και οι
αμαρτωλοί δανείζουν σε αμαρτωλούς, για να πάρουν πάλι τα ίσα. Περισσότερο
ακόμα: Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, και να αγαθοποιείτε, και να
δανείζετε, χωρίς να ελπίζετε σε καμιά απολαβή και ο μισθός σας θα είναι
μεγάλος, και θα είστε γιοι τού Υψίστου επειδή, αυτός είναι αγαθός προς
τους αχάριστους και πονηρούς. Να γίνεστε, λοιπόν, σπλαχνικοί, όπως
και ο Πατέρας σας είναι σπλαχνικός» ( ΛΟΥΚ 6: 32-36 )
Ιδού πάλι
το ερώτημα. Πως είναι δυνατόν να εναρμονισθούν τα λόγια αυτά του Χριστού με
τη διδασκαλία περί "ατελεύτητης" κόλασης;
Είναι
δυνατόν ένας τέτοιος Θεός να αγαπάει, να σπλαχνίζεται και να αγαθοποιεί
αυτούς που θα βασανίζονται στα καζάνια της κόλασης για πάντα και χωρίς
κανένα απολύτως όφελος ή προοπτική βελτίωσης; Πως είναι δυνατόν οι "υιοί του
Υψίστου" να είναι περισσότερο σπλαχνικοί από Αυτόν;
Ο Θεός σώζει όλους επειδή αγαπάει όλους
Η αποκάλυψη
ότι «ο θεος αγάπη εστίν» ( Α ΙΩΑΝ 4: 8 ) αποτέλεσε σταθμό στην
ιστορία της θρησκευτικής σκέψης για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο Απ. Ιωάννης
ταύτησε μία για πάντα τον Θεό με την αγάπη. Η μαρτυρία αυτή καθυσυχάζει
ολοκληρωτικά όσες συνειδήσεις ταράζονται από τα τερατουργήματα ορισμένων
θεολόγων. Καθότι είναι αγάπη, ο Θεός εργάζεται τα πάντα με κίνητρο την
αγάπη. Οτιδήποτε κάνει ο Θεός (ακόμα και τις λεγόμενες κρίσεις Του) το κάνει
από αγάπη προς τα δημιουργήματά Του επειδή ο ίδιος είναι αγάπη.
Ο Απ.
Παύλος είχε πολλά να πεί για την ουσία της αγάπης. Μεταξύ άλλων είπε και τα
ακόλουθα πολύ σημαντικά λόγια: “Η αγάπη κακό δεν κάνει στον πλησίον (
αρχ. η αγάπη τω πλησίον κακον ουκ εργάζεται )” (
RΩΜ
13: 10 )
Αφού η αγάπη κακον ουκ εργάζεται στον πλησίον τότε είναι έκδηλο ότι και ο Θεός κακον ουκ εργάζεται στους πλησίους Του, δηλαδή στους πάντες, καθότι είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ. Σύμφωνα όμως με τους περισσότερους θεολόγους ο Θεός θα εργάζεται κακόν στους πλησίους Του για πάντα καθώς θα τους τιμωρεί/βασανίζει χωρίς κανέναν απολύτως ευεργετικό σκοπό.
«Η
αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί η αγάπη δεν φθονεί η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν
υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν
εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό δεν χαίρεται στην αδικία, συγχαίρει όμως
στην αλήθεια. 'Ολα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα
υπομένει. Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ ( αρχ. «η αγάπη ουδέποτε πίπτει»
δηλ. δεν θα καταργηθεί ποτέ ) τα άλλα, όμως...θα καταργηθούν» ( Α ΚΟΡΙΝΘ 13:
4-8 )
Μόνο εάν
ξεπέσει/αποτύχει η αγάπη του Θεού για κάποιον θα είναι δυνατόν αυτός ο
κάποιος να χαθεί κυριολεκτικά για πάντα στην «κόλαση».
Ο Χριστός θα βρει και θα σώσει όλα τα απολωλότα πρόβατα
«Επειδή ο Υιός του ανθρώπου ήλθε δια να σώση το απολωλός»
( MΑΤΘ
18:11 )
«ηλθεν
γαρ ο υιος του ανθρώπου ζητησαι και σωσαι το απολωλός» ( ΛΟΥΚ 19: 10
)
Ισχύει η
παραβολή του Ιησού για το χαμένο πρόβατο στη μεταθανάτια κατάσταση των
ανθρώπων; Παύει ο Θεός να ενδιαφέρεται για τους απολεσθέντες ανθρώπους μετά
το θανατό τους;
«Ποιος
άνθρωπος από σας, αν έχει εκατό πρόβατα, και χάσει το ένα απ' αυτά, δεν
αφήνει τα ενενήντα ενέα στην έρημο και πηγαίνει αναζητώντας το χαμένο,
μέχρις ότου το βρει; Και βρίσκοντάς το, το βάζει επάνω στους ώμους
του, χαίροντας και ερχόμενος στο σπίτι, συγκαλεί τους φίλους και τους
γείτονες, λέγοντάς τους: Χαρείτε μαζί μου, επειδή βρήκα το πρόβατό μου
που είχε χαθεί. Σας λέω ότι έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για έναν
αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο παρά για ενενήντα εννέα δίκαιους, που δεν
έχουν ανάγκη μετάνοιας» ( ΛΟΥΚ 15: 4-7 )
Θα πάει αναζητώντας ο Χριστός
«εις τους αιώνας των αιώνων», «εις τον άδην» και «εις τα αιώνια δεσμά»
μέχρις ότου βρεί και το τελευταίο χαμένο πρόβατο ή θα το
εγκαταλείψει για πάντα στο σκοτάδι του μίσους και της αμαρτίας ενώ γνωρίζει
ότι ο Πατέρας (Α ΤΙΜ 2: 4) θέλει να σωθούνε πάντες οι άνθρωποι;
Θα αποτύχει ο καλός ποιμήν στο έργο Του;
Όλοι οι άνθρωποι θα ελευθερωθούν από τη δουλεία της φθοράς
«Θεέ
τής σωτηρίας μας, η ελπίδα όλων των περάτων τής γης» ( ΨΑΛΜ 65: 5 )
«Διότι η μεγάλη προσδοκία της
κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού.
Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά δια τον
υποτάξαντα αυτήν, επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις
θέλει ελευθερωθή απο της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν
της δόξης των τέκνων του Θεού. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις
συστενάζει και συναγωνιά εως του νυν. Και ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί
οίτινες έχομεν την απαρχήν του πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν
εαυτοίς, περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών. Διότι
με την ελπίδα εσώθημεν ελπίς δε ήτις βλέπεται, δεν είναι ελπίς διότι
εκείνο το οποίον βλέπει τις, δια τι και ελπίζει;
Εαν ελπίζωμεν εκείνο το οποίον
δεν βλέπομεν ( όπως
για παράδειγμα την υποταγή των πάντων στον Χριστό... ), δια της
υπομονής περιμένομεν αυτό» ( ΡΩΜ 8: 19-25 )
Εις Θεός και Πατήρ πάντων
«εις
θεος και πατηρ πάντων
(πατηρ ακόμα και των
κολασμένων;), ο επι πάντων και δια πάντων και εν πασιν» ( ΕΦΕΣ 4:
6 )
«ΔΕΝ
είναι ένας ο πατέρας όλων μας;
( όλων μας; ακόμα και όσων από
εμάς πεθαίνουν αμετανόητοι αμαρτωλοί;) Δεν μας έπλασε ένας Θεός;» ( ΜΑΛΑΧ
2: 10 )
«Ευλογητος
ο θεος και πατηρ του κυρίου ημων Ιησου Χριστου, ο πατηρ των οικτιρμων και
θεος πάσης παρακλήσεως
» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 1: 3 )
«αλλ'
ημιν εις θεος ο πατήρ, εξ ου τα πάντα
( ακόμα και
οι κολασμένοι; )» ( Α ΚΟΡΙΝΘ 8: 6 )
«'Αξιος
είσαι, Κύριε, να πάρεις τη δόξα και την τιμή και τη δύναμη επειδή, εσύ
έκτισες τα πάντα και για το θέλημά σου υπάρχουν και κτίστηκαν
(ακόμα και όσοι θα
βασανίζονται «για πάντα» στην κόλαση;) » ( ΑΠΟΚ 4: 11 )
«Και
πάν κτίσμα το οποίον είναι εν τω ουρανώ, και επί της γης, και υποκάτω της
γης
(ακόμα και οι κολασμένοι;), και όσα είναι εν τη θαλάσση, και πάντα τα εν
αυτοίς, ήκουσα ότι έλεγον, Εις τον καθήμενον επί του θρονου και εις το
Αρνίον έστω η ευλογία και η τιμή και η
δόξα
και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων»
( ΑΠΟΚ 5: 13 )
«Κι
εμείς είδαμε και δίνουμε μαρτυρία ότι ο Πατέρας
απέστειλε τον Υιό Σωτήρα
τού κόσμου» ( Α ΙΩΑΝ 4: 14 )
«'Επειτα, τους μεν πατέρες μας κατά σάρκα τούς είχαμε παιδαγωγούς, και τους
σεβόμασταν δεν θα υποταχθούμε πολύ περισσότερο στον Πατέρα των πνευμάτων
( πιστεύετε ότι
ο Θεός είναι ο Πατέρας όλων των πνευμάτων; ), και θα ζήσουμε; Επειδή,
εκείνοι μεν για λίγο καιρό μάς παιδαγωγούσαν, σύμφωνα με την αρέσκειά τους
ο Θεός, όμως, για το συμφέρον μας, (
τα βασανηστήρια της « ατελεύτητης κόλασης» είναι για συμφέρον τίνος;
) για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς του. Κάθε παιδεία, βέβαια, για
μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης έπειτα, όμως,
σ' αυτούς, που διαμέσου αυτής γυμνάστηκαν, αποδίδει ειρηνικό καρπό
δικαιοσύνης ( ενώ στους κολασμένους θα αποδίδει καρπό μίσους και
ασταμάτητης αμαρτίας; )» ( ΕΒΡ 12 )
«κάθε
αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα
(ακόμα και το δώρο της
ελεύθερης βούλησης; Πως είναι δυνατόν ένα τέλειο δώρο να προκαλεί την
ατέρμονη δυστυχία και αμετάκλητη απώλεια όσων το λαμβάνουν;), είναι από
πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο
δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής. Από τη δική του θέληση μας γέννησε
( και όχι από τη δική μας θέληση! ) διαμέσου τού λόγου τής αλήθειας,
για να είμαστε εμείς κάποια απαρχή (οι Χριστιανοί, σύμφωνα με την
Αποστολική διδασκαλία είναι «η απαρχή» όλων των υπολοίπων κτισμάτων του Θεού
καθώς και τα όργανα σωτηρίας τους και όχι κάποια αποκλειστική ομάδα
σωσμένων!) των κτισμάτων του» ( ΙΑΚΩΒ 1: 17,18 )
κάθε πατριά ...επάνω στη γη ονομάζεται από τον Πατέρα
14 Γι' αυτό, λυγίζω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα τού Κυρίου μας
Ιησού Χριστού,
15 από τον οποίο κάθε πατριά στους ουρανούς κι επάνω στη γη
ονομάζεται
16 για να σας δώσει σύμφωνα με τον πλούτο τής δόξας του να
κραταιωθείτε με δύναμη διαμέσου τού Πνεύματός του στον εσωτερικό άνθρωπο
17 ώστε, ο Χριστός, διαμέσου τής πίστης, να κατοικήσει μέσα στις
καρδιές σας
18 για να μπορέσετε, ριζωμένοι και θεμελιωμένοι με αγάπη, να
καταλάβετε μαζί με όλους τούς αγίους, ποιο είναι το πλάτος και το μήκος,
και το βάθος και το ύψος
19 και να γνωρίσετε την αγάπη τού Χριστού, που υπερβαίνει κάθε γνώση,
για να γίνετε πλήρεις με ολόκληρο το πλήρωμα του Θεού.
20 Και σ' αυτόν που μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω
από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου, σύμφωνα με τη δύναμη
που ενεργείται μέσα μας,
21σ' αυτόν ας είναι η δόξα μέσα στην εκκλησία, διαμέσου τού Ιησού
Χριστού, σε όλες τις γενεές τού αιώνα των αιώνων Αμήν» ( ΕΦΕΣ 3: 14-21 )
σε όλες τις γενεές τού αιώνα των αιώνων;
Βλέπουμε εδώ ξεκάθαρα ότι η τόσο παρεξηγημένη φράση «εις τον αιώνα/τους αιώνες των αιώνων» δεν αναφέρεται σε κυριολεκτική «αιωνιότητα» αλλά σε μία περίοδο με αρχή και τέλος κατά την οποία περίοδο καλύπτονται όλες οι γενεές ανθρώπων. Όσο υπάρχουν γενεές ανθρώπων, ο αιώνιος Θεός, δηλαδή ο Θεός όλων των αιώνων θα βασιλεύει, θα κρίνει, θα υποτάσσει και θα σώζει μέχρι να έλθει η τελική ολοκλήρωση του σχεδίου Του και να γίνει «τα πάντα εν πάσι».
Ο Ιησούς γεύθηκε θάνατον
υπέρ παντός ανθρώπου
δια της χάριτος του Θεού
«Τον
δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν, δια το
πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον
υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού» ( ΕΒΡ 2: 9
)
Ο
Ιησούς γεύθηκε θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου, δηλαδή ακόμα και υπέρ των πιό
«κολασμένων»... Διαφορετικά ο Απ. Παύλος θα έγραφε «δια να γευθεί θάνατον"
υπέρ παντός σωσμένου, υπέρ παντός πιστού, υπέρ παντός εκλεκτού ή υπέρ παντός
δικαίου. Η φράση «υπέρ παντός ανθρώπου» δεν επιτρέπει εξαιρέσεις ή
περιορισμούς στην καθολική σωτηρία του ανθρώπινου γένους η οποία συντελείται
δια της Χάριτος του Θεού. Εάν υποθέσουμε ότι κάποιος άνθρωπος δεν θα σωθεί
τότε θα αποδειχθεί ότι ο Χριστός δεν θα έχει «γευθεί θάνατον υπέρ αυτού του
ανθρώπου».
Η εκκλησία θα φανερώσει τη χάρη του Θεού στους επερχόμενους αιώνες
«Ο
Θεός, όμως, επειδή είναι πλούσιος σε έλεος, εξαιτίας τής πολλής του αγάπης,
με την οποία μας αγάπησε, και ενώ ήμασταν νεκροί εξαιτίας των
αμαρτημάτων, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό - κατά χάρη είστε
σωσμένοι - και μας ανέστησε μαζί του, και μας κάθισε μαζί του στα
επουράνια διαμέσου τού Ιησού Χριστού για να δείξει στους επερχόμενους
αιώνες τον υπερβολικό πλούτο τής χάρης του με την αγαθότητά του σε μας εν
Χριστώ Ιησού» ( ΕΦΕΣ 2: 4-7 )
«ο
οποίος ( Θεός ) μάς έσωσε, και μας κάλεσε με άγια κλήση, όχι σύμφωνα
με τα έργα μας, αλλά σύμφωνα με τη δική του πρόθεση και χάρη, που δόθηκε
σε μας εν Χριστώ Ιησού προαιώνια, φανερώθηκε όμως τώρα διαμέσου τής
επιφάνειας του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο οποίος, αφενός μεν κατάργησε
τον θάνατο, αφετέρου δε έφερε σε φως τη ζωή και την αφθαρσία διαμέσου
τού ευαγγελίου» ( Β ΤΙΜΟΘ: 9,10)
Ο Απ. Παύλος δίδασκε ξανά και ξανά ότι Παγκόσμια Σωτηρία αποτελεί έργο Θεού που καλύπτει όλους τους αιώνες, μέχρι να έλθει το "τέλος" όταν ο Θεός θα είναι τα πάντα εν πάσι.
Παράδεισος και κόλαση: το διχασμένο βασίλειο του Θεού
Η
επικρατούσα αντίληψη ότι σχετικά με τον προορισμό του ανθρώπου ο παράδεισος
και η κόλαση είναι οι δύο όψεις του νομίσματος είναι λανθασμένη και
βλάσφημη. Το σύμπαν του Θεού δεν θα καταντήσει να είναι για πάντα χωρισμένο
σε δύο βασίλεια, του καλού και του κακού. Η τελειοποιημένη βασιλεία του Θεού
δεν θα έχει κάποιο γκέτο ή σκουπηδότοπο όπου θα βασιλεύει το κακό, το μίσος,
η φθορά, η αμαρτία και η τιμωρία.
Αντίθετα
με αυτό το ελπιδοκτόνο όραμα διαιώνισης του κακού σε κάποια ξεχασμένη γωνιά
του σύμπαντος, τα θεόπνευστα γραπτά των Αποστόλων του Χριστού φανερώνουν μία
αισιόδοξη κατάληξη στο σχέδιο του Θεού:
«Ιδού
ποιώ τα πάντα καινά» ( ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 21: 5 )
9919; κόλαση που περιγράφουν οι διάφοροι θεολόγοι, «ποιμένες» και κήρυκες ως μέρος όπου θα κατοικούν για πάντα οι αμαρτωλοί, δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχει με την τελειοποιημένη νέα δημιουργία του Θεού.
«ο
Θεός είναι φως και σ' αυτόν δεν υπάρχει κανένα σκοτάδι»
( Α ΙΩΑΝ 1: 5 ).
Εκτός εάν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο Θεός θα ποιήσει μονάχα ορισμένα πράγματα καινά (σε αντίθεση με τα πάντα), η ύπαρξη της οποιασδήποτε «κόλασης» θα πρέπει υποχρεωτικά να θεωρηθεί ως προσωρινή διαδικασία που συμβάλλει στην επίτευξη του τελικού σκοπού. Η αντίληψη της κόλασης ως παντοτινού χώρου φυλακής του κακού ουσιαστικά καταργεί το ευαγγέλιο.
Η κόλαση
Eπειδή,
αναπόφευκτα θα πεθάνoυμε,
και είμαστε σαν το χυμένo
νερό επάνω στη γη, πoυ
δεν μαζεύεται ξανά και o
Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε
o
εξόριστoς
να μη μένει εξορισμένoς
απ' αυτόν
Προφήτης Σαμουήλ
Σε μία
από τις παραβολές Του, ο Χριστός προειδοποίησε την ανθρωπότητα ότι υπάρχει
«αιώνια κόλαση» για όσους ζήσουν χωρίς να νοιάζονται για τους συνανθρώπους
τους. Τί είναι η κόλαση; Τί είναι η αιώνια κόλαση;
Σύμφωνα
με τις περισσότερες Χριστιανικές εκκλησίες η αιώνια κόλαση είναι ένα
μέρος ή κατάσταση όπου θα βασανίζονται για πάντα οι αμαρτωλοί άγγελοι και
άνθρωποι.
Ποιά όμως
είναι η πραγματική έννοια της φράσης αιώνια κόλαση;
Η
αμφιλεγόμενη λέξη αιώνιος ως γνωστόν έχει πάρα πολλές έννοιες,
ανάλογα με τα συμφραζόμενα. Στην Αγία Γραφή χρησιμοποιείται συχνά για να
εκφράσει τις τιμωρίες του Θεού. Η φωτιά που κατέστρεψε τα Σόδομα ονομάσθηκε
αιώνια φωτιά, όχι επειδή καίει για πάντα αλλά επειδή την έστειλε ο
αιώνιος Θεός. Η λέξη αιώνιος επίσης χρησιμοποιείται ως επίθετο που
περιγράφει άλλες ενέργειες του Θεού. Για παράδειγμα το ιερατείο και η
διαθήκη του προσωρινού Μωσαικού συστήματος ονομάζονται αιώνια, με την
έννοια ότι απορρέουν από τον αιώνιο Θεό. Επίσης χρησιμοποιείται ως υπερβολή
ή σχήμα λόγου. Για παράδειγμα ο Ιωνάς έμεινε κλεισμένος στα αιώνια δεσμά
του Άδη για τρείς ολόκληρες μέρες. Η λέξη αιώνιος έχει και τη σημασία
της πνευματικής φύσης όπως βλέπουμε στη φράση αιώνια ζωή: «και
αυτή είναι αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνο αληθινό Θεό». Η
αιώνια ζωή, δηλαδή η πνευματική ζωή που συνδέεται με την επίγνωση του
Θεού μπορεί να απωλεσθεί και να ξανααποκτηθεί ανάλογα με την πνευματική
κατάσταση των Χριστιανών: «Καθένας που μισεί τον αδελφό του, είναι
ανθρωποκτόνος και ξέρετε ότι κάθε ανθρωποκτόνος δεν έχει αιώνια ζωή, που
να μένει μέσα του» ( Α ΙΩΑΝ 3: 15 ). Βλέπουμε δηλαδή ότι η αιώνια ζωή
είναι μία κατάσταση στην οποία εισέρχονται όσοι αγαπάνε και από την οποία
απέρχονται όσοι μισούνε. Πρόκειται για μία πνευματική κατάσταση που
περιγράφει την ποιότητα της ζωής που ζούνε οι Χριστιανοί που αγαπάνε τους
συνανθρώπους τους.
Η λέξη
κόλαση βασικά σημαίνει τιμωρία. Τί είναι όμως η τιμωρία; Ή μάλλον τί
είναι η τιμωρία του Θεού, δηλαδή η αιώνια κόλαση;
Υπάρχουν
ουσιαστικά δύο ειδών τιμωρίες.
Υπάρχει η
εκδικητική τιμωρία που αποβλέπει μονάχα στην ικανοποίηση του τιμωρού.
Υπάρχει
και η διορθωτική ή παιδαγωγική τιμωρία που αποβλέπει στην ηθική βελτίωση του
τιμωρούμενου.
Το
ζητούμενο είναι τί είδους τιμωρία επιβάλλει ο Θεός. Πώς δηλαδή τιμωρεί ο
Θεός; Εκδικητικά ή διορθωτικά;
Εξαρτάται
πώς βλέπει κανείς τον Θεό.
Ετοιμολογικά η λέξη κόλαση είναι γεωργική και περιγράφει τη διαδικασία του
κλαδέματος του αμπελώνα ή των δέντρων «για να παράγουν καλύτερο καρπό». Στη
συνέχεια πήρε μεταφορικό χαρακτήρα όταν περιέγραφε την διορθωτική τιμωρία
όπως βλέπουμε στα γραπτά των κλασσικών ελλήνων φιλοσόφων.
Ο
Αριστοτέλης ( Ρητορική 1369β,13, ) γράφει τα
εξής διαφωτιστικά:
«Υπάρχει διαφορά μεταξύ της εκδίκησης και της κόλασης, η κόλαση γίνεται προς
όφελος εκείνου που την υποφέρει, ενώ η εκδίκηση γίνεται προς όφελος και προς
ικανοποίηση εκείνου που εκδικείται»
Την ίδια άποψη είχε και ο
Πλάτωνας ( Πρωταγώρας 324 ) όταν ανέλυσε την έννοια
της τιμωρίας στον Σωκράτη
«Σχετικά με την κόλαση, Σωκράτη, και με τις επιπτώσεις της στους παραβάτες,
τα γεγονότα μας δείχνουν ότι οι άνθρωποι συμφωνούν πως αποδίδει την αρετή
επειδή κανένας δεν κολάζει τους παραβάτες κοιτώντας μονάχα στο παρελθόν, και
στην παράβαση που έγινε. Αυτό το κάνει μονάχα όποιος θέλει να
συμπεριφέρεται ως άγριο θηρίο, επιθυμώντας μονάχα εκδίκηση, χωρίς σκέψη.
Γιαυτό το λόγο όποιος θέλει να κολάζει με λογική, δεν κολάζει εξ αιτίας του
παρελθόντος, αλλά για το μέλλον, ώστε ούτε ο κολαζόμενος, ούτε όσοι τον
βλέπουν να κολάζεται θα θέλουν να πράξουν πάλι το κακό. Όποιος σκέπτεται με
αυτόν τον τρόπο, πρέπει να πιστεύει ότι η αρετή μπορεί να διδαχθεί, και ότι
κολάζει με σκοπό να σταματάει τις παραβάσεις»
Να λοιπόν
που ο Κύριος Ιησούς Χριστός δικαιώνεται από τους Έλληνες φιλοσόφους. Ο
Σωτήρας του κόσμου δεν είναι «άγριο θηρίο, επιθυμώντας
μονάχα εκδίκηση, χωρίς σκέψη», αλλά «πιστεύει ότι η αρετή μπορεί να
διδαχθεί, και ότι κολάζει με σκοπό να σταματάει τις παραβάσεις».
Την ίδια φράση που χρησιμοποίησε ο Χριστός σχετικά με την τιμωρία των αμαρτωλών, δηλαδή την αιώνια κόλαση, τη βρίσκουμε και στα γραπτά του περίφημου Εβραίου συγγραφέα Φίλου ο οποίος έζησε την ίδια εποχή με τον Χριστό. Ο Φίλος χρησιμοποιεί τη φράση αιώνια κόλαση για να περιγράψει την προσωρινή τιμωρία που επιβάλλεται σε αυτήν τη ζωή σε όσους πράττουν το κακό. Μάλιστα η παραβολή του Χριστού με τα πρόβατα και τα ερίφια ( ΜΑΤΘ κεφ 25 ) δείχνει να αναφέρεται περισσότερο στις επίγειες τιμωρίες που στέλνει ο Θεός στα έθνη τα οποία ο Χριστός ήρθε για να κρίνει: «Και όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του, και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του. Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη ( όχι οι νεκροί ) και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια».
Η
διορθωτική κόλαση, ιδιαίτερα όταν επιβάλλεται από τον Θεό μπορεί να
έχει τη φαινομενική μορφή σκληρής τιμωρίας ή ακόμα και εκδίκησης σε όσους
την υποφέρουν, δεν παύει όμως να έχει διορθωτικό σκοπό. Ούτε είμαστε
υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι η αιώνια κόλαση, δηλαδή η πνευματική διορθωτική
τιμωρία των ασεβών θα έχει τη μορφή βασανιστηρίων με δράστη τον Χριστό. Οι
τιμωρίες του θεού δεν είναι άλλες από τη φυσιολογική εξέλιξη των πράξεων
όλων μας. Γιαυτό μας προειδοποιεί ότι
«θα θερίσουμε ότι θα σπείρουμε» και ότι
«η ασέβειά σoυ
θα σε παιδεύσει, και oι
παραβάσεις σoυ
θα σε ελέγξoυν
γνώρισε, λoιπόν,
και δες, ότι είναι κακό και πικρό, τo
ότι εγκατέλειψες τoν
Kύριo
τoν
Θεό σoυ»
( ΙΕΡΕΜΙΑΣ 2: 19)
Όσο όμως
φοβερή και να είναι η αιώνια κόλαση του κάθε εριφίου, άλλοι θα
υποστούν πολλά μαστιγώματα και άλλοι λίγα μαστιγώματα, ανάλογα
με τις ιδιαίτερες συνθήκες ζωής και τις ευκαιρίες που δόθηκαν στον καθένα,
το τέλος θα είναι καλό για όλους τους κολαζόμενους επειδή ο Ιησούς ήρθε για
να σώσει όλους τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους. Δεν ήρθε για να σώσει
όλους τους ανθρώπους από τις επιπτώσεις της αμαρτίας τους αλλά από
τις ίδιες τις αμαρτίες τους!
Μιας και
μιλάμε για ερίφια, αξίζει να αναφέρουμε ότι σε μία από τις κατακόμβες της
Ρώμης ο Χριστός απεικονίζεται ως ο καλός ποιμήν που κουβαλάει στις πλάτες
του όχι το απολωλός πρόβατο, αλλά ένα ερίφιο! Μιλάμε όμως για άλλες εποχές,
όταν ο Χριστιανισμός ήταν ακόμα στην αγνή του μορφή, ως θρησκεία ελπίδας και
αγάπης...